ตากับตีน   ตากับตีน     อยู่กันมา     แสนเพริดเพลิน จะนั่งลุก           ยืนเดิน         เพลินหนักหนา มาวันหนึ่ง     ตีนทะลึ่ง           เอ่ยปรัชญา ว่ามีคุณ       แก่ตา               เสียจริงๆ ตีนช่วยพา     ตาไป             ที่ต่างๆ ตาจึงได้       ชมนาง            และสรรพสิ่ง เพราะฉะนั้น    ดวงตา         จงประวิง ว่าตีนนั้น        เป็นสิ่ง            ควรบูชา ตาได้ฟัง       ตีนคุยโม้          ก็หมั่นไส้ จึงร้องบอก      ออกไป          ด้วยโทสา ว่าที่ตีน        เดินได้              ก็เพราะตา ดูหญ้าคา    เศษแก้วหนาม     ไม่ตำตีน เพราะฉะนั้น     ตาจึง            สำคัญกว่า ตีนไม่ควร     จะมา                 คิดดูหมิ่น สรุปว่า         ตามีค่า             สูงกว่าตีน ไม่ถวิล         จึงหัวเราะ       เยาะเย้ยมา ตีนได้ฟัง        คลั่งแค้น       แสนจะโกรธ เร่งกระโดด      ออกไป         ใกล้หน้าผา เพราะอวดดี    คุยเบ่ง         เก่งกว่าตา ดวงชีวา          จะดับไป           ไม่รู้เลย ตาเห็นตีน        ทำเก่ง         เร่งกระโดด ก็พิโรธ          เร่งระงับ        หลับตาเฉย ตีนพาตา        ถลาล้ม           ทั้งก้มเงย ตกผาเลย        ตายห่า           ทั้งตาตีน     สังคมใดยังทะเลาะกัน ยังขัดแย้งกัน พวกฉันดีพวกแก่เลวในที่สุดสังคมนั้นก็ไม่ต่างจาก กลอนตากับตีน มีแต่จะพากันลงเหว   ประเทศไทยเคยเสียเมืองในอดีตเพราะทะเลาะกันเองชักศึกเข้าบ้านหันหลังให้กัน ทำไม....ไม่พูดจาภาษาระฆัง พูดแล้วให้ดังกังวานจับจิตจับใจ แตกความสามัคคีแล้วเราได้อะไร หันมาพูดกันดีๆ....อย่าตะคอกตะคั้น อย่าสำบัติสำนวน สื่อกันตรงไปตรงมาดีมั๊ย...ปองดองเร็วเราก็พัฒนาเร็วเป็นแบบอย่างที่ดีให้น้องๆดีกว่า....มาช่วยกันนะ
	Today, there have been 81 visitors (98 hits) on this page!